Eero Saarinen (ur. 20 sierpnia 1910 w Kirkkonummi, zm. 1 września 1961 w Ann Arbor)
- amerykański architekt fińskiego pochodzenia, jedna z najważniejszych postaci
amerykańskiej architektury lat 50. XX wieku.
Eero Saarinen urodził się w Kirkkonummi, w domu zaprojektowanym przez swego ojca Eliela
i pełniącym zarazem studio projektowe, zwanym Hvitträsk. Od dzieciństwa dużo rysował
oraz rzeźbił. W 1923 roku Saarinenowie wyemigrowali do Ameryki, lecz kiedy była okazja odwiedzali rodzinne strony. Eero Saarinen odbył studia rzeźbiarskie w Paryżu,
ale pod koniec 1931 roku wrócił do USA i rozpoczął studia architektoniczne na Yale University. W 1934 roku szkołę ukończył, po czym wraz ze swoim przyjacielem rzeźbiarzem,
Carlem Milles, wyruszył w podróż po Europie i Bliskim Wschodzie.
Zwiedził Grecję, Egipt, Syrię, Palestynę, Włochy, w Niemczech poznał szkołę Bauhausu,
twórczość Miesa van der Rohe i Ericha Mendelsohna, w Finlandii podziwiał Alvara Aalto,
we Francji Le Corbusiera, a w Szwecji Gunnara Asplunda. Przez pewien okres pracował
w Helsinkach przy renowacji XIX-wiecznego, Szwedzkiego Teatru.
W 1936 roku powrócił do Bloomfield Hills i rozpoczął wykładać na Cranbrook
Academy of Art,gdzie dziekanem wydziału architektury był jego ojciec.
Tam poznał Lily Swann, którą poślubił w 1939 roku. Jego małżeństwo
nie układało sie pomyślnie, w 1952 roku poznał krytyczkę sztuki, Aline Bernstein,
która została jego druga żoną w 1954. Na początku lat sześćdziesiątych,
zaczął poważnie chorować. Był coraz słabszy, cierpiał na częste zaniki pamięci.
Zmarł po nieudanej operacji usunięcia guza mózgu.
Współtworzył specyficzny dla Stanów Zjednoczonych, zindustrializowany styl międzynarodowy, wzbogacony o doświadczenia Europejskiego modernizmu.
Z betonu formował śmiałe, organiczne formy. Wynalazł nowe materiały,
które odtąd zaczęły być stosowane w budownictwie, m.in. eksperymentując z materiałami samochodowymi, skonstruował szyby, które odbijały 70% światła słonecznego dobiegającego z zewnątrz, a przyciemniały wnętrze budynku.
Stosował porcelanową emalię, którą pokrywał ściany betonowe, stal z naturalną warstwą patyny, nazwaną COR-TEN, dzięki której metal nie ulegał korozji i był zabezpieczony
przed opadami atmosferycznymi. Współpracował z Eamsem nad meblami z giętej sklejki
(od 1937). W 1949 roku poznał polskiego architekta, Macieja Nowickiego.
Razem wykonali szkice projektowe kampusu University of Brandeis.
Pracował razem z ojcem aż do jego śmierci w 1950 roku, po czym przejął jego firmę.
Od 1950 pracował z Césarem Pellim. Pod koniec lat pięćdziesiątych, jego styl ewoluuje
ze ścisłego modernizmu ku coraz większej ekspresji, zapowiadając nadejście postmodernizmu.
Tulip Chairs
Womb Chair
M.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz